Ooh ik discrimineer en andere onbewuste softwareprogramma's

Van de week liep ik in de stad met drie flesjes drinken in mijn handen en mijn telefoon in mijn achterzak toen een vrouw op me af kwam lopen en vroeg: "Do you speak English?". "Yes I do", was mijn antwoord, waarop zei vroeg: "Can you buy me some food because I am very hungry and I have no money." En bij deze vraag startte er direct, zo snel, zoveel softwareprogramma's op in mijn brein, dat Steve Jobs jaloers zou zijn geweest. Het gesprek duurde nog geen minuut, maar onderstaande kwam serieus allemaal in mijn hoofd voorbij 🙈.

Programma 1: U roept wij draaien!
Ze stelde een vraag, dus ik móest daaraan voldoen. Ik had flesjes drinken in mijn handen, maar ze vroeg om eten dus dat telde niet.  Ik zag een ijscowagen staan, maar ook dat is geen eten. Misschien naar de McDonald's maar dat was geen gezond eten, en zo ging ook direct Programma 2 draaien: Perfectionisme. Je moet natuurlijk wel op een perfecte manier aan een vraag voldoen.
En waarom stoppen bij 2 softwareprogramma's als je een groot arsenaal tot je beschikking hebt. Ook zonde toch 😉? Dus op naar nummer 3: Discriminatie.

Ooh mijn god, ik schaam me dood (softwareprogramma 3a), maar ik dacht het echt even.  Een buitenlandse vrouw zonder geld...Ik sta hier nu met mijn handen vol en mijn telefoon zit los in mijn achterzak. Misschien leidt ze me alleen af en wordt ondertussen aan de achterkant mijn telefoon gejat. Maar ik voelde mijn telefoon nog zitten en verder was er niemand in de buurt, dus dat programma stopte gelukkig.

Ondertussen was Programma 4 ook al op volle toeren aan het draaien: Loyaliteit. Mijn moeder en onze jongste zaten op mij te wachten en wisten natuurlijk niet waar ik bleef.  Moest ik nu aan de vraag van die mevrouw voldoen of aan de verwachting van diegenen die zaten te wachten? Het laatste kreeg mijn voorkeur.

Ik had dus geen 'tijd' om met die vrouw naar de Appie te lopen. Misschien dat ik haar gewoon geld kon geven? Maar ik had alleen mijn telefoon en geen portemonnee bij.  En zo zei ik dus (tienduizend gedachtes en) een minuut later tegen haar: "No I can't".
Met het best gedraaide softwareprogramma ooit (nummer 5): Schuldgevoel liep ik naar mijn moeder en onze jongste. Daar legde ik heel de situatie uit en betwijfelde ik of ik wel het juiste had gedaan (ja hoor nog genoeg softwareprogramma's ter beschikking, dus nummer 6 werd opgezet: Bevestiging zoeken).

Mijn moeder antwoordde: "Het juiste is als jij hebt gedaan wat goed voor jou voelde. " En ineens besefte ik me dat ik helemaal niets had gevoeld. Automatisch werd er een heel riedeltje afgedraaid in mijn hoofd en op basis daarvan had ik er een beslissing uitgegooid. Ik had nog eens niet de tijd genomen om die mevrouw goed aan te kijken of te voelen wat ik eigenlijk wel of niet voor haar wilde doen.

En nu dan denk je misschien? Nu ben ik op zoek naar een goede update voor verouderde softwareprogramma' s of de delete-knop waarmee je al die vertragende, vastlopende programma's kunt verwijderen 😜.